Motyw przyrody w literaturze na przestrzeni epok
Natura towarzyszy ludziom od zarania dziejów. Motyw przyrody w literaturze pojawił się już w antyku, a pisarze chętnie wykorzystywali go również w kolejnych epokach. Sposób opisywania natury zmieniał się na przestrzeni lat i w dużej mierze zależał od nurtu literackiego i upodobań pisarzy, jednak w dużej mierze pełniła ona rolę tła dla wielu wydarzeń, a nieraz traktowano ją jako autonomicznego bohatera, odzwierciedlającego stany emocjonalne ludzi.
Jak przedstawiany jest motyw przyrody w literaturze?
Motyw przyrody w literaturze pojawia się w literaturze niemal każdej epoki. Jaka jest różnica w przedstawianiu natury? To wszystko zależy od zainteresowań pisarza, a także tendencji i nurtów charakterystycznych dla danej epoki. Przyroda jest opisywana jako dzieła Boga, które wywołuje uczucie harmonii, a także wywołuje uczucia zespolenia i zachwytu. Innym razem natura opisywana jest jako niszczycielski demon, na której tle odbywały się dramatyczne wydarzenia.
W jakich dziełach można odnaleźć motyw przyrody?
- Starożytność: Biblia, dzieła Horacego,
- Średniowiecze: Kwiatki świętego Franciszka, Dzieje Tristana i Izoldy,
- Renesans: Żywot człowieka poczciwego,
- Barok: Epitafium Rzymowi,
- Oświecenie: Bajki, Do Justyny. Tęskność na wiosnę,
- Romantyzm: Balladyna
- Pozytywizm: Nad Niemnem, Latarnik,
- Młoda Polska: Chłopi,
- XX- lecie międzywojenne: W malinowym chruśniaku,
- Wojna i okupacja: Pokolenie,
- Współczesność: Apollo i Marsjasz, Róża.
